Δεν γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο που σταματάει στην όχθη στο ποτάμι, παίρνει βαθιά ανάσα και χαμογελάει αναγνωρίζοντας τα αρώματα που αιωρούνται στον αέρα. Δεν τον γνωρίζω, αλλά ξέρω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αδερφός μου.
Αυτός ο άνθρωπος που ξέρει ότι η γύρη ταξιδεύει παρασυρμένη απ' την αυθαίρετη βούληση του ανέμου, αλλά σίγουρη και ονειρευόμενη τη γόνιμη γη που την προσμένει, αυτός ο άνθρωπος είναι αδερφός μου.
Και ξέρει πολλά πράγματα, ο αδερφός μου. Ξέρει, για παράδειγμα, ότι ένα γραμμάριο γύρης είναι όπως ένα γραμμάριο δικό του, όμορφα κι αργά καταδικασμένο στην καρποφόρα λάσπη, στο μυστήριο απ' όπου θα ορθωθεί ξανά ολοζώντανο από κλαδιά, από φρούτα και παιδιά, με την ωραία βεβαιότητα των μεταμορφώσεων, του αναπόφευκτου ξεκινήματος και του αναγκαίου τέλους, γιατί το αμετάβλητο κρύβει τον κίνδυνο του αιώνιου και μόνο οι θεοί έχουν χρόνο για την αιωνιότητα.
(απόδοση Μ.Θ.)
*απόσπασμα από την ιστορία
«Noche en la selva Aguaruna»
των «Historias Marginales» (2000)
Luis Sepúlveda
4 Οκτωβρίου 1949 - 16 Απριλίου 2020
Σχόλια