 |
| Gordon Parks, 'Untitled', Chicago, Illinois 1957 |
Πάνω-κάτω στα όρια
Πάνω-κάτω στα όρια
της κάμαρας της φαντασίας
σαν να μετράς της φυλακής
τις τελευταίες μέρες
να φυλλομετράς τους χτύπους
της καρδιάς διαβαίνοντας
το κατώφλι των αέναων παθών
κουλουριάζεσαι στις γωνιές
τις τελευταίες νύχτες
με μια μόνο κουβέρτα
κι ένα λερό σεντόνι
πού 'χει αλλάξει τόσα χρώματα
απ' την πρότερη ύπαρξή σου
το καρδιοχτύπι είναι πιο γρήγορο
το δάκρυ διασχίζει γρήγορα
τις οδικές αρτηρίες
του προσώπου σου
εκτροχιασμένες ανάσες
μετά από σεισμό διαρκείας
αποκαμωμένοι οι ήλιοι σου
σ' ορίζοντες που ξέχασαν
να πάρουν φωτιά
βαδίζοντας προς τους βωμούς
των όποιων κρίσεων
ίσως η εποχή είναι λάθος
κι οι έρωτες προϊστορικοί
ίσως οι φίλοι οι αλήστου μνήμης
χάθηκαν σαν τα καλοκαίρια
ζώντες καυτούς χειμώνες
τα επόμενα τρένα έχασαν το δρόμο
καταμεσίς των ερήμων
οι τυχαίοι ταξιδιώτες κατέβηκαν
στη στάση του Αχέροντα
ως άλλοι διάττοντες αστέρες
σε προδιαγραμμένες
διαγαλαξιακές διαδρομές
Στις ράγες του τέλους…
Κομματιασμένα πλάνα
οργίλες διαστάσεις χρησμών
δεν ορίζονται
από κανέναν ουρανό
γιατί οι σύγχρονες Πυθίες
δεν έχουν να δώσουν τίποτα
καμία γαλήνη
καμία πολυφωνία
κανένα όνειρο
το είναι τους
κάτοικος πλέον
του πυθμένα
εκεί που οι αλήθειες
τεμαχίζονται
σε ιερούς βωμούς
του εμπορίου
στις ράγες του τέλους…
 |
| Ilse Bing, Patrice Avec Bateau, 1952 |
θέλω να γράψω ένα ποίημα
θέλω να γράψω ένα ποίημα
μακρόσυρτο σαν τις στριγγιές
στις ράγες των τρένων
αργόσυρτο σαν τις ακατάσχετες βρισιές
στης ζωής μας την πορεία
ανατρεπτικό σαν τις επαναστάσεις
που άλλαξαν τα πάντα
καθοριστικό σαν τις αποφάσεις
τις τελεσίδικες
στη μάχη που μαίνεται
σαν τα αποφασιστικά βήματα
που παίρνονται την ώρα
της αναμπουμπούλας
στα πεδία των ευγενικών και αέναων μαχών
θέλω να γράψω ένα ποίημα
που να μοιάζει με εξιλέωση
στα ανοίγματα της ιστορίας
στα ανοιγμένα χέρια
της κοινωνίας που σέρνεται
σε παράταιρες αφθονίες
η ιστορία είναι η μόνη εξιλέωση της ποίησης
ενάντια σε μια χλόη μεταλλαγμένη
που τρέφεται με δάκρυα κι αίμα
δαιμονικά χέρια κι ευλογίες…
*τα ποιήματα έχουν πρωτοδημοσιευθεί στο "Κόσκινο"
Δημήτρης Τρωαδίτης
(artwork by Rodanthi Kollia Rizou)
_____________________________
Ο Δημήτρης Τρωαδίτης (Αθήνα 1959), στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με αρχές της δεκαετίας του ’80 συμμετείχε σε ομάδα θεάτρου σκιών και μουσικό συγκρότημα. Με την ποίηση ασχολείται από τα γυμνασιακά του χρόνια. Από το 1992 ζει μόνιμα στην Μελβούρνη. Εργάζεται ως διορθωτής εφημερίδας. Ποιήματά του έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά σε Ελλάδα και Αυστραλία, στα Ελληνικά και Αγγλικά. Οργανώνει ποιητικές εκδηλώσεις στην Μελβούρνη, ενώ ασχολείται με την ποιητική μετάφραση. Έχει, επίσης, κάνει μεταφράσεις πολλών άρθρων πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου. Διατηρεί την ιστοσελίδα ποίησης "Το Κόσκινο" στη διεύθυνση http://tokoskino.me
Βιβλία του:
| (2019) Λοξές ματιές, Στοχαστής | |||||||||
| (2018) Δίοδος διαφυγής, Κύμα (2017) Ωδή στο ανικανοποίητο, εκδ. Παλινωδίαι, Αθήνα (2017) Tightrope Walking/Ακροβασίες, Owl Publishing, Melbourne (2017) Ο Ήλιος της Αναρχίας ανέτειλε - Για μια ιστορία του αναρχικού κινήματος στον "ελλαδικό" χώρο, εκδ. Κουρσάλ | |||||||||
| (2016) Η μοναξιά του χρόνου, Οδός Πανός | |||||||||
| (2016) Με μια κόκκινη ανάταση, Στοχαστής Mεταφράσεις: (2004) Ilicak, Sükrü, Έλληνες και Εβραίοι εργάτες στη Θεσσαλονίκη των νεότουρκων, Ισνάφι |
Σχόλια