στο τελευταίο βαγόνι: Georges Ribemont-Dessaignes

"Hommage à Georges Ribemont-Dessaignes" (detail), Max Ernst, 1972

ΑΝΑΜΟΝΗ

Τα χελιδόνια της μνήμης

Ταξιδεύουν από το ένα δάχτυλο στο άλλο

Και πάνω στην άκρη του δαχτύλου

H σαύρα η πράσινη του μέλλοντος

Τρώει τις μύγες της καρδιάς.

Θα δώσω ετούτη την παστίλια,

στη γλώσσα που θα φιλήσει την πιστή ανία,

Θ' αποδεχθώ το χέρι

Που θα δώσει σπόρους του ήλιου,

Του φεγγαριού, των αστεριών και των σύννεφων

Στον παπαγάλο μου τον πράσινο.

Φωνάζω:

Σε μένα, σε μένα, σε μένα!

Μα ξέρω καλά ότι δεν είναι παρά ένας παπαγάλος στο αδηφάγο μάτι,

Γιατί δεν καλώ, ούτε εμένα, ούτε εσάς ούτε κανέναν.

Κάτω απ' τη μάσκα έχω βάλει το κενό.

Μες στο κενό έβαλα τα χίλια γράμματα της αλφαβήτου,

Αυτό μας κάνει ένα ωραίο κονσέρτο

Τι κι αν δεν είναι εδώ κανείς.

Και κυρίως περιμένω, περιμένω,

Περιμένω το μηδέν που δεν θα 'ρθεί ποτέ.

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου

"Petit désert", Georges Ribemont-Dessaignes, 1920

ATTENTE

Les hirondelles du souvenir
Voyagent d’un doigt à l’autre
Et sur le bout du doigt
Le lézard vert de l’avenir
Mange les mouches du cœur.
Je donnerai cette pastille,
À la langue qui baisera l’ennui fidèle,
J’accepterai la main
Qui donnera des graines de soleil,
De lune, d’étoiles et de nuages
À mon perroquet vert.
Je crie :
À moi, à moi, à moi !
Mais je sais bien que ce n’est qu’un perroquet à l’œil vorace,
Car je n’appelle pas, ni moi, ni vous ni personne.
Sous le masque j’ai mis le vide.
Dans le vide j’ai mis les mille lettres de l’alphabet,
Cela fait un beau concert
Bien qu’il n’y ait personne.
Et pourtant j’attends, j’attends,
J’attends le zéro qui ne viendra jamais.

"Silence", Georges Ribemont-Dessaignes, 1915

ΓΝΩΡΙΖΕΙΝ

Λοιπόν εφτά άνδρες ήρθαν

Με τις δέκα εντολές,

Τους λογαρίθμους, την αισθητική,

Την ανατομία και τη γραμματική,

Τη λογική και την αστρονομία.

Το μεγάλο τους στόμα άνοιξε

Και τα σωθικά της γνώσης

Απέπνεαν το κεχριμπάρι και το θείο

Και στα δόντια τους τα άσπρα και μαύρα

Το παιδί έμαθε το παίξιμο του εκκλησιαστικού οργάνου.

Ήταν μακριά το τραγούδι των φύλλων,

Βουβή ήταν η φτερούγα,

Παρατημένη η μυρωδιά των πεταλούδων

Κάτω απ' την αιθάλη της ξεχασιάς.

Αλλά ο μεγάλος Αρχιυπηρέτης των Μυστικών Εκπλήξεων

Και ο Αρωματοποιός των Μούμιων,

Και ο Πηγαδάς των Χημειών

Φώτισαν ένα τεράστιο κερί.

Ήταν χειμώνας και οι καμπάνες χτύπαγαν πάνω στην έρημο των

βυθισμένων καραβανιών.

Μίλα, είπε ο Ανώτατος Εκτελεστής των Αϋπνιών.

Και το παιδί είπε απ' έξω έναν μύθο:

Εγώ είμαι,

Εσύ είσαι,

Αυτός είναι,

Εμείς είμαστε,

Εσείς είστε,

Αυτοί είναι.

Ηθικό δίδαγμα:

Είναι.

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου

Dieu à bicyclette, Georges Ribemont-Dessaignes, 1920

CONNAÎTRE

Alors sept hommes sont venus

Avec les tables de la loi,

Les logarithmes, l'esthétique,

L'anatomie et la grammaire,

La logique et l'astronomie.

Leur grande bouche s'est ouverte

Et les entrailles du savoir

Evaporaient l'ambre et le soufre

Et sur leurs dents blanches et noires

L'enfant appris le jeu de l'orgue.

Il était loin le chant des feuilles,

Muette était l'aile,

Déserte l'odeur des papillons

Sous la suie de l'oubli.

Mais le grand Chambellan des Secrets Surpris

Et le Parfumeur des Momies,

Et le Puisatier des Chimies

Allumèrent une immense bougie.

C'était l'hiver et les cloches sonnaient sur le désert des

caravanes englouties.

Parle, dit le Suprême Bourreau des Insomnies.

Et l'enfant récita une fable :

Je suis,

Tu es,

Il est,

Nous sommes,

Vous êtes,

Ils sont.

Morale :

Être.

(Georges Ribemont-Dessaignes: first from the left, standing)

 Georges Ribemont-Dessaignes

1884-1974