στο τελευταίο βαγόνι: Fereidoon Tavallali

 

Σεληνόφως

Κάτω από την διαστατική σκιά του χλωμού φεγγαριού
σε μια ομίχλη που μοιάζει με λάμψη, μελαγχολική και μαγευτική
ήταν κατάκοιτη, και οι μαύρες πλεξίδες της
κυμάτιζαν στον αέρα
μια σκοτεινή σιλουέτα ενάντια στη λάμψη της νύχτας.

Το ρυάκι ξεχειλισμένο από νερό
τραγουδούσε για αυτούς που έφυγαν
για αγάπες του παρελθόντος και για τους νεκρούς
έκρυβε εντάσεις από μυστικούς πόνους.

Κάτω από το κρύο και κουρασμένο σεληνόφως, η πλαγιά του βουνού
σαν μια μακρινή επιθυμία
σαν ένα φωτοστέφανο της ελπίδας
ή σαν γυμνή, ζεστή και τρεμάμενη σε μετάξι
κοιμόταν μέσα στη ζάλη
ενώ το βράδυ περνούσε
πλούσια αλλά ήσυχα λαγκάδια

Αυτή, η ελπίδα μου, η ενσάρκωση των ονείρων μου
κάηκε στις ζεστές φλόγες της δικής της φαντασίας
τραγουδώντας στο λαμπερό μέτωπο του σεληνόφως
το παραμύθι της λύπης μου- για τη δική της συστολή.

Φερεϊτούν Ταβαλάρι

_______________________________
πηγή και μετάφραση του ποιήματος: 
http://noctoc-noctoc.blogspot.gr/2009/01/moonlighta-poem-by-iranian-poet.html