στο τελευταίο βαγόνι: Jacques Prévert (part II)



Ο χαμένος χρόνος, Ζακ Πρεβέρ
                     
Μπροστά στην πόρτα του εργοστασίου
ο εργάτης σταματάει ξαφνικά
o ωραίος καιρός τον τράβηξε απ' το σακάκι
κι όπως γυρίζει
και τον ήλιο ατενίζει 
όλον κόκκινο όλον στρογγυλό
να χαμογελάει μέσα στον ουρανό του από μόλυβδο
κλείνει το μάτι 
με οικειότητα
Για πες λοιπόν σύντροφε Ήλιε
δε βρίσκεις
πως είναι μάλλον μαλακία
να δίνεις μία τέτοια ημέρα
σε ένα αφεντικό;


 μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου


Le temps perdu

Devant la porte de l'usine

le travailleur soudain s'arrête
le beau temps l'a tiré par la veste
et comme il se retourne
et regarde le soleil
tout rouge tout rond
souriant dans son oeil de plomb
il cligne de l'oeil
familièrement
Dis donc camarade Soleil
tu ne trouves pas 
que c'est plutôt con
de donner une journée pareille
à un patron ?






 Jacques Prévert
 1900-1977

Σχόλια