Ούρσουλα Λε Γκεν | Οι Μαινάδες | Φύλλα

Venice Beach Rock Festival. 1968.Dennis Stock




Οι Μαινάδες


Κάπου διάβασα
ότι όταν τελικά τσακίστηκαν από το βουνό
σε μία πόλη ξένη, τέρμα μεθυσμένες,
βραχνές, μισόγυμνες, με μάτια θολωμένα,
ξερό αίμα κάτω από σπασμένα νύχια
και σ’ όλους στους νεανικούς μηρούς,
αλλά ακόμα χλευάζοντας και κάνοντας πλακίτσα, ακόμα προσπαθώντας 
να χορέψουν, τρεκλίζοντας και ουρλιάζοντας, αλλά πέφτοντας
ψόφιες για ύπνο δίπλα στους πάγκους της λαϊκής,
ανήμπορες χυμένες, φαρδιές πλατιές, τότε
μεσήλικες γυναίκες,
σεβαστές νοικοκυρές,
θα έρχονταν και θα στεκόντουσαν ολονυχτίς στην αγορά
σιωπηλές
μαζί
σαν προβατίνες και αγελάδες στα νυχτερινά χωράφια,
φρουρώντας, παρακολουθώντας τες
όπως οι μανάδες τους 
τις πρόσεχαν.
Και κανένας άντρας
δεν αψήφησε
τόσο άγρια ευπρέπεια.


(μτφρ. Μαρία Θεοφιλάκου) 


The Maenads


Somewhere I read 
that when they finally staggered off the mountain 
into some strange town, past drunk, 
hoarse, half naked, blear-eyed, 
blood dried under broken nails 
and across young thighs, 
but still jeering and joking, still trying 
to dance, lurching and yelling, but falling 
dead asleep by the market stalls, 
sprawled helpless, flat out, then 
middle-aged women, 
respectable housewives, 
would come and stand nightlong in the agora 
silent 
together 
as ewes and cows in the night fields, 
guarding, watching them 
as their mothers 
watched over them. 
And no man 
dared 
that fierce decorum.




Special Collections and University Archives, University of Oregon Libraries


Φύλλα


Τα χρόνια κάνουν περίεργα πράγματα στην ταυτότητα.
Τι σημαίνει να πεις
Είμαι αυτό το παιδί στη φωτογραφία
στο Kishamish* το 1935;
Είναι το ίδιο σαν να πεις είμαι η σκιά
ενός φύλλου της ακακίας
πεσμένου εβδομήντα χρόνια πριν
που κινείται στη σελίδα που διαβάζει το παιδί.
Είναι το ίδιο σαν να πεις είμαι οι λέξεις που διάβασε
ή οι λέξεις που έγραψα σε άλλα χρόνια,
τρεμόπαιγμα σκιάς και ήλιου
καθώς ο άνεμος περνά μέσα απ’ τα φύλλα.



*το ράντσο της ποιήτριας, στη Napa Valley της Καλιφόρνια, 
όπου πέρασε τα παιδικά της καλοκαίρια

(μτφρ. Μαρία Θεοφιλάκου) 


Leaves


Years do odd things to identity.
What does it mean to say
I am that child in the photograph
at Kishamish in 1935?
Might as well say I am the shadow
of a leaf of the acacia tree
felled seventy years ago
moving on the page the child reads.
Might as well say I am the words she read
or the words I wrote in other years,
flicker of shade and sunlight
as the wind moves through the leaves.






Ursula K. Le Guin
1929-2018





Σχόλια