Αντώνης Μπουντούρης | 4 άτιτλα ποιήματα

Silver birch tree, paris - photo by Wayne Foskett

σαν χνώτο κρεμασμένο στον αέρα..

Σαν την αγράμπελη την ελικοειδή
αναρριχάται ο παλιός μας εαυτός
σε φράχτες και μνήματα νεκρών.

Για προστασία

Σαν κισσός σκαρφαλώνω
σφιχτά στη θωριά σου

Για έναν χορό.


                                       ---

Μικρές αμαρτίες
σκεπασμένες με κυρτή παλάμη
Βλέμμα μπλεγμένο μες στο ξένι
Ξεροκόμματα αγάπης στο τραπέζι
Από απόσταση κοιτώ
Ξένη

                                            ---
Όπως οι σκαντζόχοιροι αγκαλιάζονται
και δεν τρυπιούνται
έτσι κι εμείς
κρατούσαμε τις λεπτές ισορροπίες για
ν' αποφύγουμε τις πληγές.

Στην αποχώρηση
ο ξέσκεπος εαυτός μας άδειασε.
Στο σπίτι 
δεν περιμένουμε πια κανέναν

Μέσα μας
αντηχεί ο θρήνος του Αρισταίου για
τις νεκρές του μέλισσες.

                                        ---

Στο κρύο μάρμαρο
              της φωνής της
ακούμπησα
την τελευταία μου ανθοδέσμη



Αντώνης Μπουντούρης

Σχόλια