 |
| Ferdinando Scianna - le Ghetto de Venise © Ferdinando Scianna / Magnum Photos |
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ
Έξω στα τραπεζάκια ενός καφέ είναι μια γκρίζα οικογένεια. Περνάνε κάτι αλλήθωρα στήθη που γυρεύουν ένα χαμόγελο πάνω στα τραπέζια. Ο θόρυβος των αυτοκινήτων ξεβάφει τα φύλλα των δέντρων. Σ' έναν πέμπτον όροφο, κάποιος σταυρώνεται ανοίγοντας διάπλατα ένα παράθυρο.
Σκέφτομαι πού να φυλάξω τα περίπτερα, τους φανοστάτες, τους διαβάτες, που μπαίνουν μέσα μου απ' τις κόρες των ματιών. Νιώθω τόσο γεμάτος που φοβάμαι μην εκραγώ... Θα χρειαζόμουν ν' αφήσω λίγη σαβούρα στο πεζοδρόμιο...
Φτάνοντας σε μια γωνία, ο ίσκιος μου αποσπάται από μένα και, ξαφνικά, ρίχνεται στις ρόδες ενός τραμ.
* από τη συλλογή Veinte poemas para ser leídos en el tranvía
(Είκοσι ποιήματα για να διαβαστούν στο τραμ), 1922
ΑΫΠΝΙΑ
Να 'ναι δικό μου αυτό το χέρι κάτω απ' το μαξιλάρι;
Οι ιδέες με πονάνε σαν τερηδονισμένοι τραπεζίτες.
Τα λεπτά καρφώνουν τα καρφιά τους στον κρόταφό μου.
Μια ανησυχία χωρίς αιτία μού φωτίζει τα μάτια
και μέσα απ' τα βλέφαρά μου περνά ένα παράλογο
«φιλμ»...
Στον μισάνοιχτο φάκελο των λευκών σεντονιών
είμαι ένα εκτενές γράμμα που δεν έχει προορισμό.
Ιούνιος, 1925
* ανέκδοτο ποίημα
 |
| Nikos Economopoulos - Monastiraki, Flea market, Athens 1979 |
ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΚΑΤΑΠΛΗΞΗ
Αυτός ο σκύλος.
Αυτός ο σκύλος.
Απερίγραπτος!
Μοναδικός!
(Ποιος θα φανταζόταν τη μορφή,
την πρόθεση,
το μέγεθος
όλων των μεμβρανών του,
των σπονδύλων του,
των κυττάρων του,
δίχως να ξεχνάμε την ανάσα του,
τις συνήθειες του,
τα δάκρυά του;)
Αυτός ο σκύλος.
Αυτός ο σκύλος,
παρόμοιος μ' άλλους σκύλους
και συνάμα τόσο διαφορετικός
απ' τον πατέρα του,
τη μητέρα του,
τ' αδέρφια του,
τα παιδιά του,
τους σκύλους που έχουν ήδη πεθάνει,
και όλους όσοι υπάρχουν.
Αυτός ο απίστευτος σκύλος,
με το μουσούδι του,
την ουρά του,
τα αυτιά του,
τα πόδια του,
πρωτοφανής,
ζωντανός·
σχηματισμένος,
διαμορφωμένος
κατά τη διάρκεια των αιώνων
από μια πελώρια προσπάθεια,
συνεχή,
ακατανόητη,
δημιουργίας,
αρμονίας,
ισορροπίας,
ρυθμού.
Αυτός ο σκύλος.
Αυτός ο σκύλος,
καθημερινός,
ανήκουστος,
που αποδεικνύει το θαύμα,
που με φέρνει κοντά στο μυστήριο...
που σου 'ρχεται να γονατίσεις,
να σπάσεις μια καρέκλα.
* από τη συλλογή Persuasión de los días
(Πειθώ των ημερών), 1942
 |
| Willy Ronis - Nuit au châlet, 1935 |
ΕΓΩΙΣΜΑ
Έι εσύ
μπαμπαθόλε
εγώ είμαι
πες
δεν μ' ακούς
μπαμπατρούλε
εγώ είμαι δίχως εσένα
δίχως φωνή
εδώ εγωίζοντας
με το εγώ μου μονάχα μόνο να εγωίζει και να εγωίζει και να εγωίζει
ανάμεσα στα υποεγωάκια μου τόσο αμελητέα μικροψυχικά
το ξέρω
το ξέρω και τόσο
από το εγώ απλό ελάχιστο βλέποντάς με εγώ μπουχτισμένο με τα πάντα
πλάι στα ήδη νεκρά και αναστημένα εγώ μου πάντα
πάντα εγωίζοντας και εγωεγωίζοντας πάντα
γιατί
αν είσαι
γιατί πες
έι εσύ
δεν μ' ακούς
μπαμπαόλον
γιατί τόσο εγωίζειν
απάντα
κι ως πότε
Σ' ΕΜΕΝΑ
Τα πιο σκοτεινά ρίγη σ' εμένα
ανάμεσα στις άκρες της νύχτας
οι εγκαταλείψεις που τριζοβολούν
ό,τι ήρθε σ' εμένα συνοδευμένο
απ' τις οφθαλμαπάτες του πόθου
το εντελώς στιλπνό στο ημίφως
οι ελάσσονες φουσκοθαλασσιές ήδη με φεγγάρι
ακόμα και αν η ονειροπόληση κρώξει μες σε μεταβατικές γνάθους
τα πλήκτρα που μας πατούν μέχρι το κόκαλο της κραυγής
οι χαμένοι δρόμοι που συναντιούνται
κάτω απ' το φύλλωμα του κλάματος της γης
η ελπίδα που προσμένει τις διεργασίες της έκστασης
όσο και να στηρίζεται στις συγκυρίες του απρόοπτου
σ' εμένα σ΄εμένα ολάκερη όμορφη σ' εμένα φρικτή ζωή
* από τη συλλογή En la masmédula
('Στο πιομεδούλι'), 1956
____________________________________________
^τα ποιήματα της ανάρτησης είναι από την ανθολογία
«Γκονγκ εγώ δίχως ήχο», σε μετάφραση Κώστα Βραχνού,
Εκδ. Gutenberg 2018
Oliverio Girondo
1891-1967
Σχόλια