στο τελευταίο βαγόνι: Tάσος Kόρφης (5 ποιήματα)



Ω, σε θυμάμαι,
σκιά παιδικού χεριού
σ' άσπρα λουλούδια.


Σπουδή σώματος

Άφησέ με να σου γνωρίσω το σώμα σου
Ξεκινώντας από τα πιο βασικά
Όπως τα γράμματα του αλφάβητου στη γλώσσα,
Για να πάψεις να υπομένεις τα πολύχρωμα ενδύματα,
Προπάντων τα μαύρα, που πολύ αγαπάς,
Γιατί επιτρέπουν στη θερμότητα να σ' ερεθίζει.

Χέρι πάνω στο χέρι, άσε με να σε οδηγήσω
Στις εξάρσεις και τις χαράδρες του κορμιού σου
Εκεί που οι θύελλες μαίνονται κι οι λίμνες
Καθρεφτίζουν τους ιμέρους σου -ψηλοί, αιχμηροί βράχοι
Που ακούραστοι παλινδρομούν
Εντός σου.

Έχω τόσο καιρό ιχνηλατήσει -από επικίνδυνους φεγγίτες-
Τις ομορφιές του αμπελώνα σου,
Που μπορώ να σ' αναπλάσω ολόκληρη,
Ωραία σαν σελήνη, φωτεινή σαν αυγή, πολύφυλλη σαν νύχτα,
Με τους αγρούς σου ακόρεστους για γόνιμα ύδατα
και τις θύρες σου ανοιχτές στις νέες αφίξεις.

Έλα, λοιπόν, να σου γνωρίσω -με τις αισθήσεις και
τη φαντασία μου-
Το σώμα σου, πιο βαθύ κι απ' το θάνατο,
Που, περίφοβη, προσπαθείς να κρύψεις.

(Ποιήματα-Β', Πρόσπερος 1997)



Μια τυχερή μέρα

Τη συνάντησα στο μετρό.
Απέριττη κι όμως μπορούσες αμέσως να την ξεχωρίσεις
με μια νύχτα στα μάτια, ένα φαράγγι για πρόσωπο
και μια λιωμένη λαμπάδα για κορμί.
Περάσαμε μια μέρα μαζί
κοιτάζοντας την απέραντη θάλασσα...


(Ημερολόγιο, Συγκεντρωτική έκδοση Πρόσπερος1983)






Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά
  

Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά
με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά,
να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών
μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές.

Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται
προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων
προσμένοντας αργά ή γρήγορα την ώρα του.

(Ημερολόγιο, Συγκεντρωτική έκδοση Πρόσπερος1983)




Υστεροφημία 
 

Όταν υποχωρήσουμε πια κάτω
 από τον καταιγισμό του πυρός
και τα μάτια μας τυφλωθούν από τα μάκρη της ηρεμίας
και δεν υπάρχει πια ο πυρετός,
το γυμνό αγκάθι δε μας ενοχλεί
κι η σκέψη μας σταματήσει να μας οδηγεί
σε αδιέξοδες κατευθύνσεις,
τότε τα πράγματα που αγγίξαμε θα μας θυμούνται.
Θα υπάρχουν εκεί, στους δρόμους,
στα λιμάνια και στα καπηλειά

φορτωμένα ακριβές πραμάτειες: αισθήματα και αισθήσεις,
νοσταλγώντας τις συνουσίες τους με τη μοναξιά μας,
τη γυμνή κόψη που λουλούδισε το στέρνο τους.
 



 (Εργόχειρα, Πρόσπερος 1977)





Wayne Miller - Child at play, Orinda, California, 1956 © Wayne Miller/Magnum Photos

Των μοναχικών ποιητών   
 
Κοσμική δεξίωση ποιητών 
Και, βέβαια, η ποίηση δεν υπάρχει εδώ
Στα πολυτελή σαλόνια με τη λαϊκότροπη μουσική,
Στους επώνυμους, φουσκωμένους διάνους,
Στην κοσμική ηθοποιό,
Που με συγκινημένη, τάχα, φωνή απαγγέλλει
Τα ονόματα των διάσημων ξένων ποιητών: Ενός φίλου
Του Πωλ Ελυάρ, ενός μεταφραστή της Βίβλου
Κι εκείνου του παμπόνηρου Ναπολιτάνου
Με το ψαλιδισμένο μουστακάκι και τα πανούργα μάτια.
Καημένε Κέρουακ, εσύ που ξέρεις πόσο μεγάλοι
Είναι οι δρόμοι, που δεν οδηγούν πουθενά,
Κι ακροβατείς σε μια τροχισμένη λεπίδα
Μαχαιριού, περιφρονώντας κάθε εξουσία
Για τη νύχτα, εσύ ερωμένε κι εραστή,
Κρίνο της θάλασσας, που ανοίγεις και πεθαίνεις
Την ίδια στιγμή, εφήμερο έντομο,
Οδήγησέ μας από τα μονοπάτια του θανάτου
Στην πραγματική ζωή



(Εγκώμια, Πρόσπερος 1993)




Τάσος Κόρφης
1929-1994



Σχόλια