στο ταξίδι με τα μάτια κλειστά: Galway Kinnell (Wait)

Shadow of John Zorn. Chantenay-Villedieu, France. August 27, 1987 - photo by Guy Le Querrec



Περίμενε

Περίμενε, για την ώρα.
Μην εμπιστεύεσαι τίποτα αν χρειαστεί.
Αλλά εμπιστεύσου τις ώρες. Μήπως δεν
σε πήγαν παντού, έως τώρα;
Προσωπικά γεγονότα θα γίνουν ενδιαφέροντα ξανά.
Μαλλιά θα αποκτήσουν ενδιαφέρον.
Πόνος θα γίνει ενδιαφέρων.
Μπουμπούκια που ανοίγουν εκτός εποχής θα βρούνε ενδιαφέρον.
Γάντια από χέρι δεύτερο θα γίνουνε υπέροχα ξανά·
οι μνήμες τους είναι που τους δίνουν
την ανάγκη γι' άλλα χέρια. Η ερήμωση
των εραστών είναι το ίδιο: αυτή η θεόρατη κενότητα
 λαξεμένη από τόσο μικρούτσικα όντα σαν εμάς
ζητά να την γεμίσουν· η ανάγκη
για την καινούργια αγάπη είναι πίστη στην παλιά.

Περίμενε.
Μην πας πολύ νωρίς.
Είσαι κουρασμένος. Αλλά ο καθένας είναι κουρασμένος.
Αλλά κανείς δεν είναι κουρασμένος αρκετά.
Μόνο περίμενε λιγάκι και άκου:
μουσική των μαλλιών,
μουσική του πόνου,
μουσική των αργαλειών που υφαίνουν τις αγάπες μας ξανά.
Να είσαι εκεί να την ακούσεις, θα είναι η μοναδική φορά,
το κυριότερο ν' ακούσεις την ύπαρξη σου όλη,
να προβάρεται απ’ τις λύπες, να παίζει τον εαυτό της μέχρι την τελική εξάντληση.


  
μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου 
 

  

Wait

Wait, for now.
Distrust everything if you have to.
But trust the hours. Haven’t they
carried you everywhere, up to now?
Personal events will become interesting again.
Hair will become interesting.
Pain will become interesting.
Buds that open out of season will become interesting.
Second-hand gloves will become lovely again;
their memories are what give them
the need for other hands. The desolation
of lovers is the same: that enormous emptiness
carved out of such tiny beings as we are
asks to be filled; the need
for the new love is faithfulness to the old.

Wait.
Don’t go too early.
You’re tired. But everyone’s tired.
But no one is tired enough.
Only wait a little and listen:
music of hair,
music of pain,
music of looms weaving our loves again.
Be there to hear it, it will be the only time,
most of all to hear your whole existence,
rehearsed by the sorrows, play itself into total exhaustion.








Galway Kinnell (Γκάλγουεϊ Κίνελ)

1927-2014

 

Σχόλια