στο τρένο της σκληρής άνοιξης: Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ

 Οζυμανδίας                                          

Συνάντησα έναν ταξιδιώτη από χώρα παλαιά

Που είπε: Δυο πόδια πέτρινα, πελώρια, χωρίς κορμί,

Στέκουν στην έρημο. Κοντά τους, πάνω στην άμμο,

Μισοβυθισμένο, είναι ένα πρόσωπο κομματιασμένο, που η βλοσυρότητά του,

Και το ρυτιδιασμένο χείλι, και του ψυχρού προστάγματος η υπεροψία,

Μαρτυρούνε ότι ο γλύπτης του καλά διάβασε τούτα τα πάθη

Που ακόμα υπάρχουνε, εντυπωμένα σε αυτά τ' άψυχα πράγματα,

Το χέρι που τα χλεύασε, και την καρδιά που τα έθρεψε·

Και στο βάθρο τούτες οι λέξεις σχηματίζονται:

“Το όνομα μου είναι Οζυμανδίας, βασιλιάς των βασιλέων:

Κοιτάξτε τα έργα μου, εσείς οι Δυνατοί, και απελπιστείτε!”

Δίπλα το τίποτα απομένει. Γύρω από κει όπου σαπίζει

Αυτό το κολοσσιαίο ερήπιο, απέραντες και ολόγυμνες

Οι μοναχές κι επίπεδες εκτάσεις της ερήμου απλώνονται μακριά. 

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου 

 

Οzymandias                                  

I met a traveller from an antique land
Who said: Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert. Near them, on the sand,
Half sunk, a shattered visage lies, whose frown,
And wrinkled lip, and sneer of cold command,
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them, and the heart that fed;
And on the pedestal these words appear:
"My name is Ozymandias, king of kings:
Look on my works, ye Mighty, and despair!"
Nothing beside remains. Round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare
The lone and level sands stretch far away.

Percy Bysshe Shelley

1792-1822