Kαληνυχτίζοντας τον Xρόνο που φεύγει: Thomas Hardy

Η νυχτωμένη τσίχλα

Έσκυψα πάνω από μια πύλη δασωμένη

Όπου ο Πάγος ήταν στου γκρι την πλέξη,

Και τα κατακάθια του Xειμώνα αφήσαν ρημαγμένη

Την αδυνατισμένη της ημέρας βλέψη.

Τα μπερδεμένα κοτσάνια των μίσχων χάραζαν τον ουρανό

Σαν των σπασμένων λύρων τις χορδές,

Και όλη η ανθρωπότητα που εκεί σύχναζε σχεδόν

Είχε ψάξει των σπιτικών της τις φωτιές.

Της γης τα αιχμηρά στοιχεία μοιάζαν στο

Ισχνό του Αιώνα σκήνο,

Η κρύπτη του θόλος θολός,

Ο αγέρας του θανάτου του ο θρήνος.

Ο αρχαίος παλμός σπέρματος και ζωής

Είχαν συρρικνωθεί σκληρά και ξεραμένα,

Και κάθε πνεύμα πάνω στη γη

Έμοιαζε χωρίς θέρμη σαν εμένα.

Ώσπου μία φωνή υψώθηκε άξαφνα

Στα σκοτεινά κλαδιά

Σε ένα βραδινό τραγούδι όλο καρδιά

Για μιαν απεριόριστη χαρά ·

Μια γριά τσίχλα, αδύναμη, λιπόβαρη, μικρή,

Με ανακατωμένα απ'τον αέρα τα φτερά,

Διάλεξε έτσι να εκσφενδονίσει την ψυχή του

Πάνω στην ριζωμένη ακεφιά.

Τόση αιτία ελάχιστη για κάλαντα

Τέτοιας εκστατικής χροιάς

Ήταν γραμμένη στα επίγεια πράγματα

Πέρα μακριά ή γύρω εκεί κοντά,

Που θα μπορούσα να σκεφτώ ότι έτρεμε

Μέσα από της χαρούμενης καληνύχτας τον αέρα

Κάποια καλότυχη Ελπίδα, για την οποία εκείνη ήξερε

Κι εγώ δεν είχα ιδέα.

απόδοση: Μαρία Θεοφιλάκου

The Darkling Thrush   

 I leant upon a coppice gate
   When Frost was spectre-gray,
And Winter’s dregs made desolate
   The weakening eye of day.
The tangled bine-stems scored the sky
   Like strings of broken lyres,
And all mankind that haunted nigh
   Had sought their household fires.

The land’s sharp features seemed to be
   The Century’s corpse outleant,
His crypt the cloudy canopy,
   The wind his death-lament.
The ancient pulse of germ and birth
   Was shrunken hard and dry,
And every spirit upon earth
   Seemed fervourless as I.

At once a voice arose among
   The bleak twigs overhead
In a full-hearted evensong
   Of joy illimited;
An aged thrush, frail, gaunt, and small,
   In blast-beruffled plume,
Had chosen thus to fling his soul
   Upon the growing gloom.

So little cause for carolings
   Of such ecstatic sound
Was written on terrestrial things
   Afar or nigh around,
That I could think there trembled through
   His happy good-night air
Some blessed Hope, whereof he knew
   And I was unaware.

 

Τόμας Χάρντυ

1840-1928

 _______________________________________________________________________________

Το Τρένο της Ποίησης σφυρίζει: 

 Το ποίημα "Τhe Darkling Thrust" γράφτηκε από τον Τόμας Χάρντυ την 31η Δεκεμβρίου 1900, την ώρα που η ανθρωπότητα έκανε το πρώτο της βήμα προς έναν νέο αιώνα.

Φέτος, στο Τρένο κοιτάμε πίσω -κάτι παραπάνω από έναν αιώνα πίσω- στο ποίημα του Χάρντυ, χωρίς τάση απολογισμού όπως συνηθίζεται αυτές τις μέρες. Και ακόμα, κοιτάμε μπροστά στη νέα χρονιά που έρχεται χωρίς υποσχέσεις και χωρίς αυταπάτες. Κι αν είμαστε έτοιμοι γι' αυτήν, δεν εγκαταλείπουμε πάντως την Ελπίδα, που ξεκινάει από τον καθένα από μας και καταλήγει στον καθένα από μας. 

Καλή Χρονιά σε όλους από το Τρένο, με την ευχή ο καθένας από εμάς να συναντήσει τον σκοπό του.