στο τελευταίο βαγόνι: Walt Whitman (O Captain! my Captain!)


Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου!

Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Το φοβερό ταξίδι μας έχει τελειώσει·
Το πλοίο βάσταξε κάθε βιτσιά, το έπαθλο που αποζητήσαμε το έχουμε σηκώσει·
Το λιμάνι είναι κοντά, ακούω τις καμπάνες, συνεπαρμένο κόσμο,
Ενώ τα μάτια τους ακολουθούν τη σταθερή καρίνα, το σκάφος βλοσυρό και θαρραλέο:
                       Μα ω καρδιά! καρδιά! καρδιά!
                         Ω οι αιμοσταγείς στάλες του κόκκινου,
                           Εκεί στη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου ξαπλώνει
                               Πεσμένος κρύος και νεκρός.

Ω Καπετάνιε! Καπετάνιε μου! Ορθώσου κι άκου τις καμπάνες·
Ορθώσου – για σένα τη σημαία κυματίζουν – για σένα η σάλπιγγα ηχεί·
Για σένα ανθοδέσμες και μετάξινα στεφάνια – για σένα στις ακτές μαζεύονται τα πλήθη·
Σένα ζητούν, οι μάζες οι παλλόμενες, στρέφοντας τα ανυπόμονα πρόσωπά τους·
                        Να Καπετάνιε! πατέρα αγαπημένε!
                          Το χέρι αυτό κάτω από το κεφάλι σου·
                             Όνειρο είναι πως πάνω στο κατάστρωμα,
                                Είσαι πεσμένος κρύος και νεκρός.

Ο Καπετάνιος μου δε μ' απαντά, τα χείλη του ακούνητα κι ωχρά·
Ο πατέρας μου το χέρι μου δε νιώθει, σφιγμό δε θα 'χει πια ποτέ ξανά·
Το πλοίο έδεσε άγκυρα σώο και αβλαβές, η πλεύση του ανήκει πια στο χθες·
Από ταξίδι φοβερό, το πλοίο νικητής, εισπλέει με σκοπό επιτυχή·
                     Πανηγυρίστε, ω ακτές, χτυπάτε, ω καμπάνες!
                       Όμως εγώ, με πάτημα θρηνητικό,
                         Γυρνώ τη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου ξαπλώνει
                            Πεσμένος κρύος και νεκρός.


(μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου)





O Captain! My Captain!


O Captain! my Captain! our fearful trip is done,
The ship has weather’d every rack, the prize we sought is won,
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring;
                         But O heart! heart! heart!
                            O the bleeding drops of red,
                               Where on the deck my Captain lies,
                                  Fallen cold and dead.


O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;
Rise up—for you the flag is flung—for you the bugle trills,
For you bouquets and ribbon’d wreaths—for you the shores a-crowding,
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;
                         Here Captain! dear father!
                            The arm beneath your head!
                               It is some dream that on the deck,
                                 You’ve fallen cold and dead.


My Captain does not answer, his lips are pale and still,
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will,
The ship is anchor’d safe and sound, its voyage closed and done,
From fearful trip the victor ship comes in with object won;
                         Exult O shores, and ring O bells!
                            But I with mournful tread,
                               Walk the deck my Captain lies,
                                  Fallen cold and dead.

  



Walt Whitman
1819–1892

Σχόλια

Ο χρήστης Γιώργος Πρίμπας είπε…
πολύ ωραίο ποίημα όπως και η απόδοση!
Ο χρήστης puck on a midsummernight είπε…
Να είστε καλά! Πάντα ωραίο ν' ακούμε από σας...