Η απομυθοποίηση των δέκα η ώρα
Τα σπίτια είναι στοιχειωμένα
Από άσπρα νυχτικά.
Κανένα δεν είν' πράσινο,
Ή μoβ με κύκλους πράσινους,
Ή πράσινο με κύκλους κίτρινους,
Ή κίτρινο με κύκλους γαλανούς.
Κανένα από αυτά δεν είν' παράξενο,
Με κάλτσες δαντελένιες
Και ζώνες χάντρινες.
Οι άνθρωποι δεν πρόκειται
Nα ονειρευτούνε μπαμπουίνους και μυρτιές.
Μόνο, εδώ κι εκεί, κανένας γέρος ναυτικός,
Πιωμένος και αποκοιμισμένος με τις μπότες,
Πιάνει Τίγρεις
Σε κόκκινο καιρό.
[μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου]
A Disillusionment of Ten O'Clock
The houses are haunted
By white night-gowns.
None are green,
Or purple with green rings,
Or green with yellow rings,
Or yellow with blue rings.
None of them are strange,
With socks of lace
And beaded ceintures.
People are not going
To dream of baboons and periwinkles.
Only, here and there, an old sailor,
Drunk and asleep in his boots,
Catches Tigers
In red weather.
By white night-gowns.
None are green,
Or purple with green rings,
Or green with yellow rings,
Or yellow with blue rings.
None of them are strange,
With socks of lace
And beaded ceintures.
People are not going
To dream of baboons and periwinkles.
Only, here and there, an old sailor,
Drunk and asleep in his boots,
Catches Tigers
In red weather.
Wallace Stevens
1879-1955
Σχόλια