το τρένο της ποίησης σφυρίζει: ας μιλήσουν οι ποιητές μας...

Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από τον φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης και ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης...
                         Γιώργος Σεφέρης

                                
Το τρένο της ποίησης δε συνηθίζει να «σφυρίζει» παρά για το ταξίδεμα ποιημάτων και ποιητών ανάμεσα σε αποβάθρες, βαγόνια, τόπους και ανθρώπους. 

Μα να λοιπόν κι ένας αλλιώτικος σκοπός, να που το τρένο απόψε θα καλεί όχι για επιβάτες μα για ταξιδευτές.
Σε κάθε τρένο που έχει φύγει από τούτον τον σταθμό, συνεπιβάτη της ποίησης κάθε φορά λογάριασα και μία διαισθητική ψηλάφιση αλληλεγγύης.   

Η αλληλεγγύη τούτη η ιδιότυπη είναι η, που περνά απαρατήρητη στα μύχια του ποιήματος, απαγγελία, όχι μονάχα της ανάγκης για το «μαζί» και το «σιμά» του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, μα και της θέλησής του για να τα κάνει μπορετά. 

Η «ανθρώπινη ανάσα» απ' τους καθάριους ποιητές του παρελθόντος, η εγγενής πνοή της ίδιας της Ποίησης των αιώνων, υπάρχει ακόμα εντός των «σύγχρονων πραγμάτων» της ελληνικής ποίησης · 

ωστόσο, ασφυκτιά. Δεν είναι τώρα παρά μια σκιά, μία εγωπαθής αόμματη -ας πούμε- προσφορά από ποιητή σε ποιητή, από εκδοτικό σαλόνι σε σαλόνι.

Ο αναγνώστης είναι ως εκ τούτου έξω από αυτήν την ιστορία, ανέγγιχτος από το ωραιοπαθές «θαύμα» της γραφής. Και όμως, αν είναι κάποιος στις μέρες που περνάνε σήμερα από πάνω μας να εμπνευστεί, εκείνος είναι ο διπλανός μας εκεί έξω. Ο ποιητής εμπνέεται από δυνάμεις απροσδιόριστες εντός του, από καρδιά και άνθρωπο. Οφείλει την έμπνευση αυτή να επιστρέψει, ατόφια και δυναμωμένη με ψυχή.

Ο ποιητής πρέπει για να γίνει ωραίος να σπάσει τον καθρέφτη του. Και να γεμίσει εντός του με τον άνθρωπο, να βρει τη σύνδεση που αυτή φυσάει εντός μας πνοή ποιητική, να βρει εμπιστοσύνη και προς τον διπλανό να τη μιλήσει. Προπάντων πρέπει ο ποιητής να επιστρέψει κει που ανήκει, εκεί απ' όπου ξεκίνησε· στην κοινωνία. 

Αν αύριο θα έρθει τελικά μία οικονομική χρεοκοπία, είναι δουλειά της ιστορίας να το δείξει και να το καταγράψει. Δουλειά της ποίησης είναι μες στις πιο αντίξοες συνθήκες και χαλεπούς καιρούς να πλαταίνει το μυαλό, να υψώνει την ψυχή, να δίνει τροφή πνευματική: μια καλύτερη μέρα.

Χωρίς τους ποιητές της κοινωνίας και των ανθρώπων, τούτο το τρένο μόνο το λυπημένο τραγούδι θα μεταφέρει απόψε μες στη νύχτα, μιας κοινωνίας που καταρρέει καθώς αποδομεί τον εαυτό της, ώρα την ώρα.

Η ποίηση της εποχής οφείλει να υψωθεί προς τον συνάνθρωπο, και να αποκαλύψει την ψυχή, την εμπιστοσύνη που λογίζουμε χαμένη, το Ήθος. Μα πάνω απ' όλα, να εμπνεύσει. Έτσι μονάχα θα ξαναβρεθούμε. Πλουσιότεροι.


Η ποίηση είναι ένα αίνιγμα από συνηθισμένα λόγια.
Η αληθινή ποίηση δεν είναι ανακάλυψη μα αποκάλυψη.
...οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην άγνωστη λέξη.
                  Τάσος Λειβαδίτης


 Φαλτσάροντας στα λόγια του ποιητή, 
το τρένο της ποίησης σφυρίζει για τους ποιητές του σήμερα που θε να επιστρέψουν στον Λόγο· 
εκείνους που κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην Κοινωνία, στον Άνθρωπο.
Μαρία Θεοφιλάκου




Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Συνεχίζοντας τον όποιο διάλογο, αυτόν που μπορεί, που μας πρόσφερε το twitter (@Laonikis) στο κάλεσμα για γορτή και αναμάγευση του "μανιφέστου", η ποίηση ως δυνατότητα αναμάγευσης και δη ορθοτόμησης των πραγμάτων συνυφαίνεται με τον απέναντι ("στον χαμό του απέναντι που είναι ο ευατός μου;"). Το ερώτημα ωστόσο εμμένει, γιατί η γιορτή επέρχεται και δένεται με το "σαρκόω" και όχι με το "ζώ", αποζητά ενσάρκωση και παράδειγμα. Νικόλας Κρίκος.
Ο χρήστης puck on a midsummernight είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.