στο τελευταίο βαγόνι: Έμιλυ Ντίκινσον



















Ο ουρανός είναι χαμηλός, τα σύννεφα μικροπρεπή,
Μία πλανώμενη νιφάδα του χιονιού
Δια μέσου κάποιου αχυρώνα ή ένος ίχνους τροχού
Λογαριάζει το ενδεχόμενο φευγιού.

Ένας αγέρας στενόχωρος παραπονιέται όλη μέρα
Πώς κάποιος του φέρθηκε άσχημα·
Η φύση, σαν εμάς, είναι φορές που πιάνεται
Με δίχως της το διάδημα.

(μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου)

«The sky is low, the clouds are mean,
A travelling flake of snow
Across a barn or through a rut
Debates if it will go.

A narrow wind complains all day
How some one treated him;
Nature, like us, is sometimes caught
Without her diadem.»




















Ποτέ μου δεν ακούω τη λέξη "απόδραση"
Χωρίς το αίμα πιο γοργό,
Μια προσδοκία ξαφνική
Μια τάση προς το πέταγμα.

Ποτέ μου δεν ακούω για φυλακές πλατιές
από στρατιώτες κατεδαφισμένες,
Μα εγώ παιδιάστικα και δυνατά τραβώ τα σίδερά μου, -
Μόνο για να αποτύχω πάλι!

(μετάφραση Μαρία Θεοφιλάκου)

«I never hear the word "escape"
Without a quicker blood,
A sudden expectation,
A flying attitude.



I never hear of prisons broad
By soldiers battered down,
But I tug childish at my bars, --
Only to fail again!»




Emily Dickinson
(1830 - 1886)

Σχόλια